Paardenbloemgelei, onkruid in de jam, jammie

Paardenbloemgelei in de maak. Maar allereerst moet ik dit kwijt: De schande op het rijtje ben ik! Een hele voortuin met vrolijke gele paardenbloemen. De achtertuin vol Zevenblad, de grootste onkruidnachtmerrie van iedere tuinier.
En dát nou precies in het rijtje huizen waar de ervaren tuiniers hun levenswerk gemaakt hebben van hun grond. Perfecte moestuinen hebben aangelegd. Geen rondslingerend blaadje op de grond te bekennen is.

Ik verdenk ze er zelfs van dat ze voor dag en dauw met kruiwagens vol een mooi, fijn, nieuw laagje donkerbruine verse aarde aanbrengen. Waarbij eventuele sprietjes groen ’s nachts tezamen met het hele gezin er uit gefilterd is.
Hun bloeiende struiken houden zich keurig aan het wisselschema. Daardoor zijn zij verzekerd van een hele zomer jaloersmakende bloemenpracht. Daarbij verbleken mijn ietwat rommelige Hanging Baskets totaal.

Dan maar van een nood een deugd maken. Daar paardenbloemgelei op mijn lijstje ‘moet-ik-ook-nog-eens-doen’ prijkt, charter ik de kinders. Ten slotte leven zij dichter bij de grond en het staat leuker. Zo’n knap meiske en blonde zoon met rode konen. Huppelend door de wei, vrolijk lachend bloemetjes plukkend. Een heel ander beeld dan moeders met d’r dikke kont omhoog. Die bij iedere buk een soort mengeling van kreun en zucht uitstoot. Let maar op mijn woorden. Op een bepaalde leeftijd maak je geluid als je uit een lage bank opstaat of dingen van de grond moet rapen. Die dag komt er, geloof me.

Toen ik las dat je van Zevenblad ook stamppot kon maken telde ik mijn winst uit. Man, dat zou dooreten worden met de hoeveelheid die welig aan het tieren was in de tuin. Nooit meer naar de groenteboer. Op jaar basis zou dit enorme bedragen besparen. Ik nam me voor toch minimaal twee keer per week uit eigen schatkist te koken.

Voor een liter paardenbloemgelei heb je toch gauw zo’n 150 gram alléén de gele sprietjes nodig. D

Daar is best een indrukwekkende hoeveelheid paardenbloemen voor nodig. Tot grote opluchting van de buren aan weerszijde en was de tuin nagenoeg paardenbloemvrij.

Nu nog “even” al die gele sprietjes uit de enorme berg bloempjes met gepast gemopper trekken. Er mag namelijk geen groen blaadje tussen zitten van de zijkantjes. Een half uur later na 50 gram denken dat je er al bijna bent. Sapperdeflap, ‘k zit nog niet eens op de helft, grumblgrom. En dóór.

Maar dan zit het meest arbeidsintensieve erop, doe ik mijn ding en….potverdikkie, da’s een fijn geleitje zeg. Zomer in een potje! Op een wit slap boterhammetje met, daar ís tie weer, deze keer een dún laagje roomboter. Ik krijg terstond visioenen van Heidi en Peter in het zonnetje, die hand in hand dolgelukkig een Alpenwei afrennen.

Twee keer lukte het met de onkruidstamppot. Echter bleef het bij die ene week. Zo gaan die dingen. De steeltjes waren toch wel erg taai, zelfs na blancheren. Bovendien door de enorme hoeveelheden pijnboompitten en handenvol geraspte oude kaas om er nog smaak aan te geven was het gezonde er ook wel een beetje af. Het was het nét niet, zeg maar. Daarnaast geven we toch de voorkeur aan een zak voorgesneden andijvie. Ik ben er nog niét helemaal geloof ik….Sorry buurmannen, ik beloof meer tuinarbeid, morgen, écht!