Paardenbloemgelei, onkruid in de jam, jammie

De schande op het rijtje ben ik! Een hele voortuin met vrolijke gele paardenbloemen en de achtertuin vol Zevenblad, de grootste onkruidnachtmerrie van iedere tuinier.
En dat nou preciés in het rijtje huizen waar de ervaren tuiniers hun levenswerk gemaakt hebben van hun grond, perfecte moestuinen hebben aangelegd en geen blaadje op de grond te bekennen is. Ik verdenk ze er zelfs van dat ze voor dag en dauw met kruiwagens vol een mooi, fijn, nieuw laagje donkerbruine verse aarde aanbrengen waar eventuele sprietjes groen ’s nachts tezamen met het hele gezin er uit gefilterd is.
Hun bloeiende struiken houden zich keurig aan het wisselschema zodat zij verzekerd zijn van een hele zomer jaloersmakende bloemenpracht waar mijn ietwat voddige Hanging Baskets bij verbleken.
Dan maar van een nood een deugd maken en daar paardenbloemgelei op mijn lijstje ‘moet-ik-ook-nog-eens-doen’ prijkt, charter ik de kinders, per slot van rekening leven zij dichter bij de grond en het staat leuker ; zo’n knap meiske en blonde zoon met rode konen huppelend door de wei, vrolijk lachend bloemetjes plukken. Een heel ander beeld dan moeders met d’r dikke kont omhoog en bij iedere buk een soort mengeling van kreun en zucht uitstoot. Let maar op mijn woorden, op een bepaalde leeftijd maak je geluid als je uit een lage bank opstaat of dingen van de grond moet rapen, en die dag komt er, geloof me.
Toen ik las dat je van Zevenblad ook stamppot kon maken telde ik mijn winst uit. Man, dat zou dooreten worden met de hoeveelheid die welig aan het tieren was in de tuin, nooit meer naar de groenteboer, op jaar basis zou dit enorme bedragen besparen en nam me voor toch minimaal twee keer per week uit eigen schatkist te koken.

Voor een liter paardenbloemgelei heb je toch gauw zo’n 150 gram alléén de gele sprietjes nodig en daar is best een indrukwekkende hoeveelheid paardenbloemen voor nodig tot grote opluchting van de buren aan weerszijde en was de tuin nagenoeg paardenbloemvrij.
Nu nog “even” al die gele sprietjes uit de enorme berg bloempjes met gepast gemopper trekken, er mag geen groen blaadje tussen zitten van de zijkantjes, een half uur later na 50 gram denken dat je er al bijna bent, sapperdeflap, ‘k zit nog niet eens op de helft, grumblgrom, en dóór.
Maar dan zit het meest arbeidsintensieve erop, doe ik mijn ding en….potverdikkie, da’s een fijn geleitje zeg, zomer in een potje! Op een wit slap boterhammetje met, daar ís tie weer, deze keer een dún laagje roomboter en krijg ik terstond visioenen van Heidi en Peter in het zonnetje, die hand in hand dolgelukkig een Alpenwei afrennen.

Twee keer lukte het met de onkruidstamppot, maar het bleef bij die ene week, zo gaan die dingen en de steeltjes waren toch wel erg taai, zelfs na blancheren en door de enorme hoeveelheden pijnboompitten en handenvol geraspte oude kaas om er nog smaak aan te geven was het gezonde er ook wel een beetje af, het was het nét niet, zeg maar, bovendien geven we toch de voorkeur aan een zak voorgesneden andijvie, ik ben er nog niét helemaal geloof ik….Sorry buurmannen, ik zal mijn schoffel gaan afstoffen, beloof ik, morgen, écht!