Onderweg bolletjes

Onderweg dagje Rotterdam is altijd goed voor 2 kilo erbij in een dag. Nu lukt mij dat overal wel, heel goed zelfs. Daar hoef ik niet perse voor naar Rotterdam maar zo’n auto-visite dagje bij de familie hakt er toch wel in. Het erge is dat het niet aan de familie ligt maar aan de onderwegtas. De tas die steevast bij mijn voeten voorin staat. Daarin zit een survivalpakket waarmee een gemiddeld gezin de reis naar Spanje met gemak zou kunnen halen.

De tas wordt al bij inpakken nauwlettend in de gaten gehouden zodat ze precies weten welke koekjes, snoepjes, pakjes sultanas, pakjes drinken, en kleffe zachte bruine broodjes van de supermarkt erin zitten. Allemaal troep die ze normaal gesproken echt nóóit krijgen, verantwoord type dat ik er ben.

Alles om ons vreeTzaam al etend een weg te banen richting Rotjeknor. De broodjes zijn er voor de collectieve herinnering die ik ze gun voor later. Wie kent het niet: op vakantie, op de achterbank. Zo’n klef geplet broodje met zweterige kaas ertussen of een plakje glanzende cervelaat waar het vet al olieachtige pareldruppeltjes op het plakje vormden en de randjes al begonnen om te krullen en soort van knapperig werden en langzaam paarsachtig kleurde. Heerlijk toch? Zover komt het onderweg bij ons altijd hongerige gezinnetje alleen nooit.

Rond half negen ’s morgens stappen wij gevoed en wel met een riant ontbijt want: goed eten jongens. We moeten best een eind rijden vandaag (alsof je met op je kont in een auto zitten bergen calorieën verbrand). Zo rond 9 uur wordt iedere beweging van mijn kant nauwlettend in de gaten gehouden. Al kíjk ik alleen maar naar de onderwegtas of beweeg ik mijn hand naar beneden zitten ze al als stokstaartjes paraat.

Ik probeer het nog te rekken naar half 10 maar dan krijg ik zelf ook alweer trek.Dus… daar komen de geplette broodjes met pindakaas en kaas. De broodjes gebakken ei, die zijn het ergst. Daar is het broodje helemaal zompig van geworden omdat die meelballen iedere druppel gesmolten boter hebben opgezogen als een spons. Als hongerige wolven storten ze zich op de hele zak en weet ik nog net op tijd te roepen dat ze er eentje moeten bewaren voor de terug weg. Je weet maar nooit. Dan in gestaag tempo, minder haastig dan met de broodjes, want dat ligt nogal op de maag, gaan de koekjes en snoepjes richting achterbank.

Tegen de tijd dat we bij mijn schoonmoeder aankomen kan de broekriem al wat losser. Ze probeert me dan te verleiden met stroopwafels maar gelukkig kost dit mij geen moeite om af te slaan want ik ben geen zoetekauw. De kinderen daarentegen werken ze weg alsof ze dagen niets gegeten hebben. Smeren dan ook nog even in de keuken gezellig een paar broodjes terwijl ik nog na zit te hikken van de onderwegtas.

Zo was het eerst… maar nu  heeft ze heeft mijn Achilleshiel gevonden. Een zwakke plek in de vorm van de gerookte zalm en paling van de Koninklijke Schmidt Zeevis. Nee is geen optie dus hoppa, broodje paling past nog wel erbij. Die laat ik dan ook nog door man Peter klaarmaken. Die doet er namelijk veel meer paling op dan dat ik zou durven. Ik neem me voor de volgende keer iets met elastiek in de taille aan te doen.

Gevuld als ganzen voor de foie gras nemen we afscheid (mét een tas vol lekkers van oma…) en gaan weer richting het hoge Noorden. Onderweg eten de kinders nog het laatste geplette, kleffe broodje op. Vervolgens vallen ze eindelijk voldaan met bollend buikje in slaap. Thuisgekomen, nog licht nahijgend van alle versnaperingen stappen we ons huis weer binnen. Slaperig vragen de kinderen wat we vanavond gaan eten…..

Het laatste ritje Rotterdam heeft man Peter ons verwend met zelfgemaakte zachte bolletjes voor onderweg , dat viel een stuk beter!