Mijn werk achter het raam….
Ik werk achter het raam, heerlijk, alweer een jaartje of drie, met heel veel plezier! Ik geniet iedere dag weer!
Daar gaat de buurt niet van achteruit hoor, tussen de huizen staan grote heggen, dus er valt niks te gluren bij de buren.
Het leidt best wel af van het werk dat moet gebeuren voor de ontbijtservice, maar ja, het nodige tikwerk moet ook gebeuren en kruip ik einde ochtend met het laptopje achter het raam.
Waar man een heus volwassen-meneren-kantoor blieft voor de nodige concentratie, zit ik liever uren voor het raam te mijmeren, uurtje werken, uurtje wegdromen met een spectaculair uitzicht. Alsof we in een dagelijks wisselend schilderij wonen. Wel met druipneus en een rood/paars verkrampt linkerhandje van de kou want ondanks dubbel glas zit ik toch meestal links af te sterven terwijl rechts door een tetterende gaskachel op kernexplosiestand wordt gaar gesudderd en eindig ik meestal medium rare.
De keuken is een ander verhaal…Waar zich tot vorig jaar nog een authentieke Fred Flinstones keuken met granieten, originele aanrecht op kniehoogte bevond, prijkt nu een kekke keuken, spikslinternieuw met een opschepperig fornuis met drie ovens en grillbrander, die ik toch niet gebruik want de schoonmaak van dat onding is de vier minuten, twee aan elke kant, grillpret, is een ware hel.
En in die keuken sta ik graag. In de lente, in de zomer en in de herfst. Het ozo romantische, kleine, lieve woonboerderijtje, mijn Hans & Grietje huis heeft geen CV maar ozo gezellige gaskachels. MAAR NIET IN DE KEUKEN! Dus….aangezien ik de aangewezen voedselverwerker ben, de warme maaltijdenprovider, sta ik in de winter blauwbekkend, licht vloekend in mijn iglo voornamelijk stoofdingen te produceren met dikke sjaal om mijn nek en handschoen met afgeknipte vingertjes, geen gezicht. Gister zag ik tot mijn verbazing ijspegels aan het raam hangen, aan de binnenkant notabene!!! Een shotje Dom Benedictine blies weer een beetje brand in mijn kleumende lijf, dat valt volgens mij onder drankmisbruik, maar hé, vastgevroren aan het aanrecht eindigen is ook niet alles.
Romantiek van weleer, fijne jeugdherinneringen aan bij opa en oma op zolder met warme kruiken in bed, net als de kinders nu , stapels wollen dekens waar je heerlijk rozig nooit meer van onder vandaan wil, zo lekker.
Moeders zit weer op haar plek, kijkt naar buiten, zucht, we wonen in een ansichtkaart, zo mooi, morgen maar eens kijken naar Perzische tapijten voor op tafel en een grote pan erwtensoep prutsen voor ouderwets geluk.
We halen nog maar een flesje Dom Benedictine extra, het wordt vanzelf wel weer Lente…
