Egeltjesmoordenaar die ik er ben

Nog niet in de wetenschap te eindigen in een egeltjesmoordernaar begint de dag goed. Mijn hart maakte gisteren een sprongetje bij het betreden van de keuken. Uit één van die nepvogelhuisjes die je bij de Xenos of Action koopt, waar je als weldenkend mens gewoon wéét dat er geen vogeltje ook maar een pootje in het als kek strandhuis uitgedost waaibomenhout-huis zet, vliegt een heus koolmeesje naar buiten. Het zal toch niet? Zo’n gelukstreffer van een ingetrokken koolmezengezin pal voor mijn keukenraam?!
Een half uur lang doe ik mijn imitatie van levend standbeeld ( Heb je in deze regio zelfs wedstrijden in, Stiefkiekn noemen ze dat, kom d’r maar es op) en ja hoor bingo, mams in spé vliegt af en aan met takjes en rommeltjes om het gekraakte appartement geheel in biologisch design te stylen en paps in spé kijkt toe. Wat een bofbips ben ik toch, ik die getuige mag zijn van dit prille geluk, ik denk dat ik zitbank maar naar de keuken verplaats, want hier kan ik uren van genieten.
Eerder deze week werd ik ook alweer gek van geluk toen ik vanuit het woonkamerraam in de weilanden een koppeltje reetjes zag dartelen, voor de leut hoef ík niet meer naar een kinderboerderij.
Hoogtepunt van mijn Mary Poppins-momentjes was toch wel de familie Egel die vorig jaar hun onderkomen had gevonden in de voortuin.
Vijf stuks kleine, vrolijke scharrelaartjes en een egelmoeder.
Potverdikkie, in Schiedam zag ik hoogstens een schuwe zwerfkat of een dikke duif die te vaak bij de patatkraam uithing die gelijk dan mijn postzegeltje  “tuin” onderscheet, en nu was ik zowaar uitverkoren tot dit vertederende geluk.
Daar ik al heel wat egeltjes in zeer platte vorm als wegbekleding was tegen gekomen, was ik instant een vrouw met een missie: deze zielen moesten gered worden van een wisse verkeers/hongersdood, zette alvast geheel onwetend schoteltjes melk neer, kietelde her en der een buikje, Googelde er fluks op los om vervolgens weer naar buiten te sprinten om de schoteltjes melk weer weg te halen want daar worden ze dus hartstikke ziek van.
Tot grote vreugde waren onze stekelbolletjes totaal niet schuw dus lag ons complete gezin regelmatig languit in de voortuin en gelukkig hebben we de foto’s nog want nadat ik ( geheel onterecht) veroordeeld was tot egeltjesmoordenaar, waren zij binnen no time vertrokken.
Lot, Egeltjesmoordernaar?Dit behoeft enige toelichting neem ik aan.
Er zat een kneusje in de groep, kleiner dan de rest en zwakjes. Na enkele dagen bewoog hij niet meer en scharrelden zijn broertjes en zusjes bezorgd om hem heen. Toen hij nauwelijks meer reageerde belde ik gezwind de dichts bijzijnde egelopvang voor wat te doen.
Met gevaar voor eigen leven pakte ik mijn mooiste schaal, de zachtste handdoek en vulde een kruik met warm water en tijgerde door de tuin om operatie red de egel in gang te zetten. Voor de ogen van zijn gezin verdween hij door mijn toedoen om nooit meer terug te keren en verdween voor altijd uit hun leven. Aan onderkoeling bezweken stond er in de door dochter Sophie opgestelde rouwadvertentie, niet door de egeltjesmoordernaar!
Toen ik het slechte nieuws wilde brengen, stoven de eens zo toeschietelijke egeltjes uiteen, keken mij nog eens verwijtend aan, en vertrokken om een veiliger onderkomen te vinden zonder melkgevende bodysnatchers. Ik probeerde nog met opgeheven vingertje een “ja maar, ja maar” maar het mocht niet meer baten. Het stempel egeltjesmoordernaar stond op mijn voorhoofd.
De begrafenis was sober doch verdrietig en tranen vloeiden rijkelijk en reed de buurman de volgende dag met de grasmaaier het graf plat, wat ook wederom een straal kindertraantjes kostte.

Egeltjes geen melk dus.
Koolmeesjes, vogeltjes, wormpjes, nootjes, ja, nootjes eten ze, kunnen ze wel gebruiken tijdens het verhuizen en gezin stichten. Ik heb nog Katjang Pedis liggen en een restje Wasabi-nootjes.
Ik zal es twee schoteltjes neerzetten voor ze en ga ik daarna maar eens Googelen waar ik ze nog meer een plezier mee kan doen…..

Lot