Egeltjesmoordenaar die ik er ben

Egeltjesmoordenaar als eindbestemming, nog niet in die wetenschap begint de dag goed. Mijn hart maakte gisteren een sprongetje bij het betreden van de keuken. Uit één van die nepvogelhuisjes die je bij de Xenos of Action koopt, vliegt een heus koolmeesje naar buiten. Het zal toch niet? Uit zo’n als kek strandhuis uitgedost waaibomenhout-vogelhuis. Zo’n gelukstreffer van een ingetrokken koolmezengezin pal voor mijn keukenraam?!

Een half uur lang doe ik mijn imitatie van levend standbeeld. Heb je in deze regio zelfs wedstrijden in, Stiefkiekn noemen ze dat, kom d’r maar es op. En ja hoor bingo, mams in spé vliegt af en aan met takjes en rommeltjes om het gekraakte appartement geheel in biologisch design te stylen. Paps in spé kijkt toe.

Wat een bofbips ben ik toch, ik die getuige mag zijn van dit prille geluk, ik denk dat ik zitbank maar naar de keuken verplaats, want hier kan ik uren van genieten.
Eerder deze week werd ik ook alweer gek van geluk toen ik vanuit het woonkamerraam in de weilanden een koppeltje reetjes zag dartelen. Voor de leut hoef ík niet meer naar een kinderboerderij.

Hoogtepunt van mijn Mary Poppins-momentjes was toch wel de familie Egel die vorig jaar hun onderkomen had gevonden in de voortuin. Vijf stuks kleine, vrolijke scharrelaartjes en een egelmoeder.
Potverdikkie! In Schiedam zag ik hoogstens een schuwe zwerfkat of een dikke duif die te vaak bij de patatkraam uithing. Deze scheet dan ook gelijk dan mijn postzegeltje “tuin” onder. Nu was ik zowaar uitverkoren tot dit vertederende geluk.

Daar ik al heel wat egeltjes in zeer platte vorm als wegbekleding was tegen gekomen, was ik instant een vrouw met een missie. Deze zielen moesten gered worden van een wisse verkeers/hongersdood. Zette alvast echter geheel onwetend schoteltjes melk neer. Kietelde her en der een buikje. Googelde er fluks op los. Om vervolgens weer naar buiten te sprinten om de schoteltjes melk weer weg te halen. Want daar worden ze dus immers hartstikke ziek van.

Tot grote vreugde waren onze stekelbolletjes totaal niet schuw. Met als gevolg dat ons complete gezin regelmatig languit in de voortuin lag. Gelukkig hebben we de foto’s nog want nadat ik (geheel onterecht) veroordeeld was tot egeltjesmoordenaar, waren zij binnen no time vertrokken.
Lot, Egeltjesmoordenaar?Dit behoeft enige toelichting neem ik aan.

Er zat een kneusje in de groep, kleiner dan de rest en zwakjes. Na enkele dagen bewoog hij niet meer en scharrelden zijn broertjes en zusjes bezorgd om hem heen. Toen hij nauwelijks meer reageerde belde ik fluks de dichts bijzijnde egelopvang voor advies.

Met gevaar voor eigen leven pakte ik mijn mooiste schaal en de zachtste handdoek. Vulde vervolgens een kruik met warm water en tijgerde door de tuin. Dit met het doel “operatie red de egel” in gang te zetten. Voor de ogen van zijn gezin verdween hij door mijn toedoen om nooit meer terug te keren. En hij verdween uiteindelijk voor altijd uit hun leven. “Aan onderkoeling bezweken” stond er in de door dochter Sophie opgestelde rouwadvertentie. Niet als gevolg van een egeltjesmoordenaar!

Toen ik het slechte nieuws wilde brengen, stoven de eens zo toeschietelijke egeltjes uiteen. Keken mij nog eens verwijtend aan. Vertrokken vervolgens om een veiliger onderkomen te vinden. Zonder melk serverende bodysnatchers. Ik probeerde nog met opgeheven vingertje een “ja maar, ja maar” maar het mocht niet meer baten. Het stempel egeltjesmoordenaar stond op mijn voorhoofd.

De begrafenis was sober doch verdrietig en tranen vloeiden rijkelijk. Betreurenswaardig reed de buurman de volgende dag met de grasmaaier nietsvermoedend het graf plat. Welk ook bovendien een straal kindertraantjes kostte.

Concluderend,egeltjes geen melk dus.
Koolmeesjes, vogeltjes, wormpjes, nootjes, ja, nootjes eten ze. Kunnen ze wel gebruiken tijdens het verhuizen en gezin stichten. Ik heb nog Katjang Pedis liggen en een restje Wasabi-nootjes.
Ik zal es twee schoteltjes neerzetten voor ze. Daarna ga ik maar eens Googelen waar ik ze nog meer een plezier mee kan doen…..

Lot