De stadse mevrouw wil andijvie

Vijf jaar gelee, Ontbijtservice dicht, vakantie vierend in Vlagtwedde. Nog gehuld in totale onwetendheid van hoe groente werkt, deden we zo’n bordje-langs-de-weg- groente-kweker-boer aan. Dit om een verantwoord kropje andijvie te scoren. Opdat zo onze bijdrage aan de lokale bevolking te leveren in plaats van aan de landelijke grootgrutters. Joehoe, één krop andijvie daar vaart de economie van gemeente Vlagtwedde vast wel bij. Weldoeners die we zijn. Dat zal Appie leren!

Wat schuchter betreden we het erf en kijken wat onzeker om ons heen want na het bord “Groente te koop” vinden wij geen aanwijzingen meer. Ah! Daar komt dé groenteboer. Deze kijkt zo mogelijk nóg onzekerder. Gaat ons mompelend voor naar een donkere schuur waar wat groenvolk ligt.

Een ongemakkelijke stilte hangt er. Man Peter zet in met : “Ik wil graag een krop andijvie”. ***stilte*. “Tsja”, klinkt het zacht na enige pauze, “die heb ik wel”. *stilte*. “mogen we die dan kopen?” vraagt man Peter. Oh, ik wil  weg, maar ja, ik wil ook groente. *stilte*. “Ik heb wel andijvie maar die moet ik nog uitzaaien” zegt de boer. Okééééh.” Een krop sla misschien?” en boer wijst naar het voorraadje gelige, snotterige sla. Ik knik nee naar man Peter en  kunnen zij hun tergende dialoog weer voortzetten, tenenkrommend! Ik wil nu écht heul graag weg!” Nee, zegt hij, die is rot”*stilte* Boer buigt zich naar de vergane kropjes en zegt “Ja, die zijn rot”.

Een hele lange stilte zet in terwijl we de inventaris proberen op te maken van het al op leeftijd zijnde aanbod in de hoop ergens de kleur groen te kunnen waarnemen. Nu wordt het gevaarlijk: Ik wordt hier zo peuneveu van en als ik peuneveu wordt ligt de slappe lach op de loer. Mijn mondhoeken beginnen al gevaarlijk te trillen. We moeten dit nu écht snel afronden anders worden we zo dadelijk met een riek giechelend ( ik dan, man Peter giechelt niet, is bloedserieus) het erf af gejaagd.

Na vijf lange, lange minuten komt er een “ik heb wel snijbiet” uit de boer. Man Peter leert snel en last een *stilte* in om daarna er een “Neuh, snijbiet * stilte* daar zijn we niet zo van….” Het lijkt nu of ik in een aflevering  Jiskefet ben belandt. Ik grijp razendsnel in met “kom we kijken nog eens verder, bedankt”.

Gelukkig ben ik in het bezit van geweldig goeie sluitspieren anders waren de gevolgen niet te overzien. Door een waas van tranen strompel ik in mijn neus knijpend knorrend als een varken om de lachstuip te onderdrukken tot we buiten gehoorsveld zijn. Daar heb zeker tien minuten nodig voordat ik nog naproestend uit kan brengen dat dit té erg was. Vervolgens naar de buurtsuper getogen om daar een keurig voorgesneden, hartstikke duur, want buiten het seizoen, zak andijvie te scoren.

Grappig, het stadse is sinds de verhuizing van Schiedam naar het Noorden en na drie oogsten uit eigen moestuin er wel uit. Heb ik geleerd dat verse groente niet het hele jaar gesneden in zakjes uit de grond groeien. Arme boer, ook hij zal wel gedacht hebben dat hij  in een aflevering Jiskefet terecht was gekomen, rare lui die Westerlingen!

Excuses boer, ik heb geleerd dat een groentekweker iets anders is dan een groenteboer. Dat je niet zomaar in elke willekeurige maand een pondje asperges kunt bestellen.
De tere DIDI kleding is inmiddels ingeruild voor de praktische spijkerbroek en kaplaarzen ( met bloemetjes, dat dan weer wel). Echter deze zomer hebben we wel tien keer snijbietstampot gegeten, uit eigen tuin, heerlijk, ik ben d’r inmiddels wel  van!

Lot