Hapjes, gratis hapjes, de beste
“Hapjes, ze hebben gratis hapjes” roep ik verheugd al bladerend door de lokfolder voor een open dag van Dé Middelbare want helaas bestaat er geen groep 9. Voor mijn gevoel kwamen gister nog de tandjes door, peuterde ik nog sploefpoep tussen de schouderbladen uit en trok ik mollige armpjes door altijd te kleine armsgaten van die ellendige rompertjes.
Tja, dat krijg je als je ze regelmatig voedert: Het groeit maar door en daar is dan ineens “Den Groote School”.
Ik zie dochter Sophie al wit wegtrekken want zij is menigmaal getuige geweest van ons Flodderiaanse schransgedrag bij de groothandel tijdens de inkoop voor Ontbijtservice Noorderland, waar wij ons, de schaamte voorbij, op de kaasproefhoek storten en verder alles wat eetbaar is en niet meer beweegt en op ons pad komt, binnen no time verzwolgen hebben.
Met een bibberig doch streng stemmetje verzoekt zij ons “willen jullie je alsjebliéft gedragen, pap en mam?!”
Dat beloven we plechtig en ik zoek op de schoolplattegrond alvast de kantine op…
En dan sta ik na #$% jaar weer in zo’n naar zweetsokken/groene zeep ruikend gebouw, horror, alsof de tijd heeft stil gestaan en met mijn drie verschillende Middelboring Schoolervaring krijg ik acuut recalcitrante keetneigingen, maar vooruit, voor mijn beiden kroten onderdruk ik dit rap.
De “hapjes” blijken Berlinerbollen bij Deutsch en Engelse drop bij English, Sophie heeft mazzel, geen kaas in zicht.
Ze hebben er zin in en deze school gaat in het winkelwagentje.
Waarschijnlijk zijn de genen een generatie overgeslagen want school en Lot was een complete mismatch en de dag dat het er op zat en ik dat ellendige papiertje op zak had, kon ik eindelijk “wat gaan dóén”. Waar mijn geëmancipeerde vader zijn dochters de universiteit gunde en een mooie carriere, kon ik ‘m niet sneller op de kast krijgen door te verkondigen dat ik een appeltaart-bakkende-huisvrouw-moeder wilde worden. Huis is gelukt, vrouw ook en moeder kan ik ook afvinken, appeltaarten bakt man Peter, dat gen bleek te ontbreken bij mij.
In dat huisvrouwen gebeuren had ik dan geen druk bedrijf runnen gepland en verwachte ik liggend op de bank Sherry te lurken en de Bouquetreeks te verslinden, de Bouquetreeks ben ik zo rond mijn 14e ontgroeid en ik lust geen Sherry en er schijnt dus wel brood op de plank te moeten komen.
Wat ik destijds op school al vermoedde is wel uitgekomen: Het getal Pi heb ik nooit nodig gehad om mij staande te houden in deze maatschappij, hoogstens bij een kruiswoordpuzzel.
Maar deze twee krotenkokers staan te trappelen dus trappel ik mee. Universiteit, spinazie-academie, appeltaarten bakken of groothandelgrazers, de tijd zal het leren als ze maar de tijd van hun leven hebben, diploma “kanjer” hebben ze allang op zak en sta ik over een paar maandjes emotioneel incontinent dat duo geluk op het stoepje uit te zwaaien naar de eerste dag van de rest van hun leven….
