Bed and Breakfast!
Toen wij enkele jaren geleden onze eigenste aflevering “ik vertrek” aankondigde in ons kringetje was het : “oh leuk, gaan jullie een Bed and Breakfast in Groningen beginnen?! Uh, nee dus, als ik ergens een hekel aan heb ( buiten het strijkwerk, dat staat met stip op nummer één van huishoudhorror maar daarmee is met gemak te leven ; ik doe het gewoon niet) is dat gehannes met dekbedhoezen en dat zou dan een aanzienlijk deel van mijn leven worden, not!
Tuurlijk, het lag voor de hand met een Pipowagen van de vorige bewoners in een tuin waar je met gemak een minicamping kan huisvesten, maar het idee van wildvreemden die dan dagelijks op mijn w.c. zitten te poepen doen ook maar ieder spoortje “misschien-toch-wel-een-leuk-idee” in het neeneenee-laatje verdwijnen.
Zelf ben ik er ook een aantal keer in beland, als kind al in Frankrijk, quelle horreur, hang je toch al stikverlegen in je tuigje, beland je aan de gemeenschappelijke ontbijtkamer met één grote eettafel waar wildvreemden Fransozen in rap Frans, in mijn appelwangetjes knijpend, hele verhalen tegen me ophingen die zo te horen altijd vragend eindigden en ik verwachtingsvol werd aangestaard en er een knetterharde stilte viel en alle ( Franse) ogen op mijn vuurrode hoofdje gericht waren en ik enkel een zeer teleurstellende schouderophaal antwoord produceerde, waarna ik geen blik meer waardig werd gekeurd.
Bij een latere Chambre d’ Hote ervaring moest de zoon des huizes subiet zijn kamer verlaten en verdween in een caravannetje in de tuin, ik kreeg wel schone lakens en zijn zweetsokkenlucht gratis erbij.
Of als derde wiel met zus en zwager in Engeland waar ik als 1 persoonsgast in een bezemkast geparkeerd werd, dat werd een zolang-mogelijk-in-de-pub-blijven-hangen-avond (no problem), kon bij “thuis”komst mijn toen nog ranke lijf door de kier van de deur die tegen het bed klemde, persen, moest vervolgens op het bed gaan staan en dan kon de deur weer toe. Maar met voldoende bierpullen op, blijk ik overal te kunnen slapen.
En dan met de kleine kinders naar Bretagne, nét te lang voor de destijds ukkies om in één keer te doen, dus…
In een idyllisch typisch Frans huis een ware “Safari”kamer, kom er maar is op als je de authentieke Franse sfeer op wilt snuiven en met het hele gezin in een Donker Afrika kamer beland, waar wij gedrieën de halve nacht als stokstaartjes in bed hebben gezeten door het gesnurk van ons stamhoofd.
Achter een half muurtje in de kamer hét toilet zodat ik het complete gezin de deur uit bonjourde die dan bedremmeld in de ontbijtkamer stonden en iedereen dus wéét dat moeders zit te poepen.
Eenmaal uitgepoept met een lichte blos van enige géne aan de ontbijtdis geschoven, al in de handen wrijvend met het vooruitzicht op vers Frans stokbrood, blijkt de allerliefste Madame een #$% broodbakmachine te hebben waar een vierkante zware klomp witbrood uit is geboren, man man, een broodbakmachine in Frankrijk, merde!!
Nee, ik hou het bij mijn uitsluitend privé stulpje, de Pipowagen is verkocht, er zit een gewéldige ontbijtservice in de buurt, naar het schijnt en aan Bread en Breakfast komt geen vers kussensloop van pas.
Aan mijn lijf geen Bed and Breakfast-polonaise!
