Bed and Breakfast!
Toen wij enkele jaren geleden onze eigenste aflevering “ik vertrek” aankondigde in ons kringetje was het : oh leuk, gaan jullie een Bed and Breakfast in Groningen beginnen?! Uh, nee dus, als ik ergens een hekel aan heb ( buiten het strijkwerk, dat staat met stip op nummer één van huishoudhorror) is dat gehannes met dekbedhoezen. En dát zou dan namelijk een aanzienlijk deel van mijn leven worden, not!
Tuurlijk, het lag voor de hand met een Pipowagen van de vorige bewoners in een tuin waar je met gemak een minicamping kan huisvesten. Maar het idee van wildvreemden die dan dagelijks op mijn w.c. zitten te poepen doen ook maar ieder spoortje “misschien-toch-wel-een-leuk-idee” in het NEEkamp verdwijnen.
Zelf ben ik er ook een aantal keer in beland. Als kind al in Frankrijk. Quelle horreur. Hang je toch al stikverlegen in je tuigje, beland je aan de gemeenschappelijke ontbijtkamer met één grote eettafel met wildvreemden Fransozen. Deze tafelgenoten die in rap Frans, in mijn appelwangetjes knijpend, hele verhalen tegen me ophingen die met vragende toon eindigden. Daarna werd ik verwachtingsvol aangestaard en er een knetterharde stilte viel en alle ( Franse) ogen op mijn vuurrode hoofdje gericht waren. vervolgens produceerde ik enkel een zeer teleurstellende schouderophaal antwoord. Met als gevolg dat ik geen blik meer waardig werd gekeurd.
Bij een latere Chambre d’ Hote ervaring moest de zoon des huizes subiet zijn kamer verlaten. Debalende puber verdween in een caravannetje in de tuin. Ik kreeg wel schone lakens en zijn zweetsokkenlucht gratis erbij.
Of als derde wiel met zus en zwager in Engeland waar ik als 1 persoonsgast in een bezemkast geparkeerd werd. Dat werd een zolang-mogelijk-in-de-pub-blijven-hangen-avond (no problem). Kon ik bij “thuis”komst mijn toen nog ranke lijf door de kier van de deur die tegen het bed klemde persen. Moest vervolgens op het bed gaan staan en dan kon de deur weer toe. Maar met voldoende bierpullen op, blijk ik overal te kunnen slapen.
En dan nu zelf met de kleine kinders naar Bretagne. Nét te lang immers voor de destijds ukkies om in één keer te doen, dus…
In een idyllisch typisch Frans huis een ware “Safari”kamer. Kom daar maar is op als je de authentieke Franse sfeer op wilt snuiven en met het hele gezin in een Donker Afrika kamer beland. Alwaar wij gedrieën de halve nacht als stokstaartjes in bed hebben gezeten door het gesnurk van ons stamhoofd.
Achter een half muurtje in de kamer hét toilet zodat ik het complete gezin de deur uit bonjourde. Deze stonden dan bedremmeld in de ontbijtkamer te wachten. Iedereen wéét dus dat moeders nog even zit te poepen.
Eenmaal uitgepoept met een lichte blos van enige géne aan de ontbijtdis geschoven. Al in de handen wrijvend met het vooruitzicht op vers Frans stokbrood. Blijkt de allerliefste Madame echter een #$% broodbakmachine te hebben waar een vierkante zware klomp witbrood uit is geboren, man man, een broodbakmachine in Frankrijk, merde!!
Nee, ik hou het bij mijn uitsluitend privé stulpje. De Pipowagen is verkocht. Er zit bovendien een gewéldige ontbijtservice in de buurt naar het schijnt. Aan Bread en Breakfast komt geen vers kussensloop van pas.
Aan mijn lijf geen Bed and Breakfast-polonaise!
